مقدمه: بیماری آلزایمر شایع ترین نوع زوال عقل دمانس در سالخوردگان محسوب می شود. اختلال حافظه معمولا بتدریج ایجاد شده و پیشرفت می کند. آلزایمر نه تنها با کاهش غلظت استیل کولین مغزی، استرس اکسیداتیو و رسوب پروتیین بتا آمیلویید همراه است، بلکه مطالعات جدیدتر نشان داده اند که نورودجنریشن ناشی از اختلال هومیوستاز کلسیم داخل سلولی نیز در پاتوفیزیولوژی بیماری دخیل می باشد. داروهای مسدود کننده کانال کلسیمی اثرات سودمندی در مدل های مختلف اختلال حافظه نشان دادند. در اینجا ما اثر داروهای مسدود کننده کانال کلسیمی بویژه نوع N را به عنوان جدیدترین داروهایی از گروه بلاکر های کانال کلسیمی که بر اختلالات حافظه در مدل های حیوانی اثر بخش بوده اند، مرور و بحث می کنیم. بر خلاف کانال های کلسیمی نوع L، که علاوه بر سلول های عصبی در ارگان های دیگر نیز حضور دارند، کانال های کلسیمی نوع N به طور عمده در نورون ها قرار گرفته اند. مزیت عمده بلاکر های کانال های کلسیمی نوع N نسبت به سایر بلاکرهای کانال های کلسیمی عوارض جانبی کمتر آن ها می باشد. نتیجه گیری: هدف قرار دادن کانال های کلسیمی نوع N، ممکن است به راهکارهای درمانی جدید برای درمان آلزایمر کمک کند.

مقدمه: در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیوی فعالیت غده تیرویید غیرطبیعی است و این بیماران دارای غلظت بالایی از آلومینیوم در سرم هستند. با توجه به این که در سال های اخیر اثر سمی این عنصر مورد توجه قرار گرفته، در این بررسی اثر مصرف آلومینیوم زیاد در رژیم غذایی در موش صحرایی بررسی شده است.مواد و روش ها: به رژیم غذایی موشهای نر از نوع ویستار که در شرایط استاندارد نگهداری می شدند و دسترسی آزاد به غذا داشتند، مقدار 1620 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم غذا آلومینیوم (به صورت کلرور آلومینیوم) به مدت 40 روز اضافه شد. در پایان مقادیر آلومینیوم سرم، هورمون تیروکسین (T4)، تری یدوتیرونین (T3) و هورمون محرک تیروییدی (TSH) اندازه گیری شد. اندازه گیری آلومینیوم با استفاده از دستگاه جذب اتمیک بدون شعله و اندازه گیری هورمون ها با استفاده از کیت های تجاری در دسترس انجام شده است.یافته ها: نتایج نشان داد که غلظت آلومینیوم گروه آزمون (6.3±0.1 میکروگرم در لیتر) با گروه شاهد (6.6±0.4) تفاوت معنی دار ندارد. هورمون T3 گروه آزمون (1.3±0.8 نانوگرم در صد میلی لیتر) در مقایسه با گروه شاهد (1.46±0.7) تفاوت معنی دار (P<0.05)  نداشته است. هورمون T4 گروه آزمون (3±0.3 میکروگرم در صد میلی لیتر) نیز در مقایسه با گروه شاهد (47±0.5) کاهش معنی داری داشته است. این در حالی است که غلظت TSH گروه آزمون و گروه شاهد اختلاف معنی دار با هم نداشتند.نتیجه گیری: نتایج این بررسی مشخص می کند که اولا مصرف زیاد آلومینیوم می تواند فعالعیت غده تیرویید را مختل نماید که این موضوع در تماس زیاد با این عنصر باید در نظر باشد. ثانیا به نظر می رسد در این وضعیت محور پس خوردی (فیدبکی) درست عمل نمی کند که به احتمال زیاد نشان از اختلال در فعالیت سلول های تیروتروپ دارد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

سابقه و هدف: دارو های مهارکننده کانال های کلسیمی دی هیدروپیریدینی با سر گروهی نیفدیپین گروه مهمی از داروها می باشند که کاربرد وسیعی در درمان بسیاری از بیماریهای قلبی- عروقی به ویژه فشار بالا دارند. در این مطالعه اثر سه ترکیب صناعی جدید از آنالوگ های استری نیفدیپین بر فشار خون، نیروی انقباضی و ضربان قلب در شرایط فشار خون طبیعی و فشار خون بالا درخرگوش مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: برای این منظور 24 خرگوش از نژاد سفید نیوزلندی در سه گروه هشت تائی با تزریق داخل صفاقی دیازپام و پنتوباربیتال سدیم بیهوش شدند. شریان رانی جهت ثبت فشار خون شریانی، ورید رانی جهت تزریق داروی بیهوشی و فنیل افرین و ورید ژوگولار جهت تزریق ترکیبات جدید کانول گذاری شد. کانول دیگری از طریق شریان کاروتید به داخل بطن چپ وارد گردید تا با ثبت فشار داخل بطن امکان محاسبه dp/dt به عنوان شاخص نیروی انقباضی قلب فراهم گردد. آنگاه: الف- در حیوانات گروه اول یک میلی لیتر از محلول 10-4 مولار نیفدیپین از طریق ورید ژوگولار تزریق شد، پنج دقیقه بعد یک میلی لیتر از محلول 10-4 مولار یکی از ترکیبات جدید تزریق گردید. سپس مراحل فوق با غلظ10-3  مولار نیفدیپین و ترکیب مورد آزمایش تکرار شد. ب- با استفاده از تزریق محلول فنیل افرین، فشار خون به میزان حداقل 20 میلی متر جیوه بالا برده شد و پس از آن کلیه مراحل بندالف تکرار شد. اقدامات ذکر شده در بند های الف و ب در مورد دو ترکیب دیگر در دو گروه دیگر حیوانات انجام شد.یافته ها: نتایج بدست آمده حاکی از این است که نیفدیپین در شرایط فشار خون بالا، فشار متوسط شریانی را 1/22 درصد ، نیروی انقباضی قلب را 7/19 درصد کاهش و ضربان قلب را 8/4 درصد افزایش داد. ترکیب شماره 1 با همان غلظت، فشار متوسط شریانی را 5/7 درصد و نیروی انقباضی را 3/8 درصد کاهش داد ولی اثری بر ضربان قلب نداشت. ترکیب شماره 2 فشار متوسط را 9 درصد، نیروی انقباضی را 2/11 درصد کاهش داد ولی اثری بر ضربان قلب نداشت. اثر ترکیب شماره 3 بر متغیر های مذکور به ترتیب 2/10 درصد و 6/7 درصد کاهش و 4/1 درصد افزایش بود. در مقایسه با نیفدیپین هر سه ترکیب اثر ضعیف تری بر فشارخون و نیروی انقباضی قلب داشتند ولی ترکیبات شماره1و2 ضربان قلب رابصورت معنی داری (P<0.05) کاهش دادند. اثرات هر سه ترکیب در غلظت 10-4 مولار نیز نسبت به غلظت 10-4 مولار نیفدیپین ضعیف تر بود.نتیجه گیری: با توجه به اینکه ترکیب شماره 2 از نظر اثر بر فشار خون و نیروی انقباضی از دو ترکیب دیگر به نیفدیپین نزدیکتر است، بدون آنکه ضربان قلب و مصرف اکسیژن آن را افزایش دهد از این رو می توان با ایجاد تغییراتی در ترکیب آن در جهت افزایش قدرت کاهندگی فشار خون آن، از خصوصیت مثبت عدم افزایش ضربان قلب آن استفاده کرد و در صورت تأیید کمتر بودن عوارض جانبی آن نسبت به نیفدیپین، از آن می توان در افراد مبتلا به پرفشاری خون همراه با نارسایی عروق کرونر استفاده نمود.

مقدمه: انقباضات عضلات صاف سمینال وزیکول از طریق فعالیت اعصاب سمپاتیک و پاراسمپاتیک کنترل می شود. با وجود نقش مهمی که این عضو در باروری دارد. فقط توجه اندکی به مکانیسم انقباضات این عضله شده است. در پژوهش حاضر اثرات داروهای مختلف از جمله فعال کننده های کانالهای پتاسیمی وابسته به ATP و بلوک کننده های کانالهای پتاسیمی و کلسیمی بر روی انقباضات عضله صاف سمینال وزیکول جدا شده خوکچه مطالعه گردید.روش ها: با استفاده از روش استاندارد Organ bath، انقباضات توسط تحریک عصبی، KCI، نروآدرنالین و کارباکول در بافت ایجاد شد و اثرات داروهای مختلف از جمله فعال کننده های کانالهای پتاسیمی وابسته به ATP و بلوک کننده های کانالهای پتاسیمی و کلسیمی بر روی انقباضات مطالعه گردید.نتایج: تترااتیل آمونیوم که یک مسدودکننده کانالهای پتاسیمی است، کلیه پاسخهای تحریک عصبی را در فرکانسهای مختلف تقویت کرد در حالی که مهارکننده پتاسیمی مثل لوکروماکالیم، دیازاکسید و مینوکسیدیل همگی اثر رفع انقباضی بر روی عضله ایزوله شده سمینال وزیکول داشتند، بلوک کننده کانالهای کلسیمی وابسته به ولتاژ، نیفدیپین نیز دارای اثرات رفع انقباضی بر روی این عضله بود.بحث: این مطالعه نشان می دهد کانالهای کلسیمی و پتاسیمی نقش مهمی در ایجاد انقباضات ناشی از تحریک عصبی، نروآدرنالین یا کارباکول در سمینال وزیکول خوکچه دارند.

سابقه و هدف: کانال های کلسیمی وابسته به ولتاژ نقش مهمی در کارکرد سلول های قلبی و بافت های عصبی و عروقی دارند. نیمودیپین، نیفدیپین و آمیلودیپین، مهار کننده های کانال های کلسیمی دی هیدروپیریدینی با کاربرد وسیع برای درمان بیماری های قلبی- عروقی می باشند. برخی مطالعات نشان داده اند که مهار کننده های کانال های کلسیمی اثرات ضد دردی و ضد التهابی در مدل های مختلف حیوانی دارند؛ هر چند در همه مدل ها این اثرات نشان داده نشده است. هدف از این مطالعه تعیین اثر نیمودیپین، نیفدیپین و آمیلودیپین بر رفتار درد و التهاب ناشی از فرمالین در موش سوری می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، از تعداد 60 سر موش سوری نر نژاد NMRI ، با وزن بین 30-25 گرم استفاده شد. نیمودیپین، نیفدیپین و آمیلودیپین با دوز 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت داخل صفاقی و تک دوز، 30 دقیقه قبل از تزریق کف پایی 20 میکرولیتر فرمالین 5 درصد، تزریق شد. مدت زمان لیسیدن و گاز گرفتن پنجه پای تزریق شده به عنوان پاسخ درد در فواصل زمانی 5 دقیقه ای به مدت یک ساعت ثبت شد نتایج: نتایج نشان داد که تزریق کف پایی فرمالین یک رفتار درد دو مرحله ای (p<0.05) (مرحله اول: 5-0 و مرحله دوم: 45-20 دقیقه پس از تزریق) ایجاد می کند. تزریق داخل صفاقی نیمودیپین، نیفدیپین و آمیلودیپین قبل از فرمالین، پاسخ درد مرحله دوم (درد التهابی) را به طور معنی دار (p<0.05) کاهش می دهد. فقط نیمودیپین رفتار درد مرحله اول (درد نوروژنیک) را به طور معنی دار کاهش می دهد (p<0.05).نتیجه گیری: بر اساس نتایج چنین می توان پیشنهاد کرد که نیمودیپین، نیفدیپین و آمیلودیپین اثر کاهش دهنده درد و التهاب ایجاد می کنند و فقط نیمودیپین درد نوروژنیک را کاهش می دهد. این اثرات احتمالا به دلیل مسدود کردن کانال های کلسیمی و کاهش جریان کلسیم و در نتیجه کاهش آزاد سازی نوروترانسمیترها و دیگر واسطه های درد و التهاب است.

داروهای مهار کننده کانال های کلسیمی دی هیدروپیریدینی با سرگروهی نیفدیپین گروه مهمی از داروها می باشند که کاربرد وسیعی در درمان بسیاری از بیماری های قلبی- عروقی و به ویژه فشار خون بالا (هیپرتانسیون) دارند. در طی این مطالعه اثر سه ترکیب جدید صناعی از آنالوگ های استری نیفدیپین بر فشار خون و قدرت انقباضی و ضربان قلب در شرایط فشار خون طبیعی و فشار خون بالا مورد بررسی و تحقیق قرار گرفت. برای این منظور 24 خرگوش از نژاد سفید هلندی در سه گروه هشت تایی با تزریق داخل صفاقی دیازپام (1.7 mg/kg) پنتوباربیتال سدیم (30 mg/kg) بیهوش شدند. شریان رانی جهت ثبت فشار خون شریانی و ورید رانی جهت تزریق داروی بیهوشی و فنیل افرین کانول گذاری شدند. همچنین ورید ژوگولار نیز جهت تزریق داروهای مهار کننده کانال های کلسیمی کانول گذاری شد. کانول دیگری از طریق شریان کاروتید به داخل بطن چپ وارد گردید تا با ثبت فشار داخل بطن امکان محاسبه dp/dt به عنوان شاخص نیروی انقباضی قلب فراهم گردد. آنگاه: الف- در حیوانات گروه اول یک میلی لیتر از محلول 10-4 مولار نیفدیپین در مدت 1 دقیقه بصورت وریدی تزریق شد، پنج دقیقه بعد یک میلی لیتر از محلول 10-4 مولار یکی از داروهای مورد آزمایش تزریق گردید. سپس مراحل فوق با غلظت 10-3 مولار نیفدیپین و داروی مورد آزمایش تکرار شد. ب- با استفاده از تزریق محلول فنیل افرین 2×10-5) مولار( با سرعت 1.5-2 میلی لیتر در دقیقه فشار خون به میزان 20 میلیمتر جیوه بالا برده شد. پس از آن کلیه مراحل بند الف مجددا تکرار شد. اقدامات ذکر شده در بندهای الف و ب در مورد دو داروی صناعی جدید در دو گروه دیگر حیوانات تکرار شد. نتایج به دست آمده حاکی از این است حاکی از این است که در شرایط فشار خون طبیعی نیفدیپین در غلظت 10-3 مولار فشار خون و dp/dt را به طور متوسط به ترتیب 10 درصد و 12.5 درصد کاهش، و ضربان قلب را 3 درصد افزایش داد. همین دوز نیفدیپین در شرایط فشار خون بالا فشار متوسط شریانی را 16.1 درصد و نیروی انقباض قلب را 19.5 درصد کاهش و ضربان قلب را 3.4 درصد افزایش داد. ترکیب شماره 1 با همان غلظت در شرایط فشار خون طبیعی متغیرهای فوق را به ترتیب 4 درصد، 8.4 درصد و 1.4 درصد کاهش و در شرایط فشار خون بالا فشار متوسط شریانی را 10 درصد و نیروی انقباضی را 14.1 درصد و ضربان قلب را 3 درصد کاهش داد. ترکیب شماره 2 با غلظت 10-3 مولار در فشار خون طبیعی متغیرهای مذکور را به ترتیب 14.1 درصد، 5.5 درصد و 8.5 درصد کاهش و در شرایط فشار خون بالا فشار متوسط را 16.5 درصد، نیروی انقباضی را 4.9 درصد و ضربان قلب را 4.2 درصد کاهش داد. اثر ترکیب شماره 3 با غلظت 10-3 مولار در شرایط فشار طبیعی بر متغیرهای مذکور به ترتیب به صورت 10.8 درصد، 12.7 درصد و 8.6 درصد کاهش و در شرایط فشار خون بالا 20.8 درصد، 7.9 درصد و 4.9 درصد کاهش بود. در مقایسه با نیفدیپین ترکیبات شماره 2 و 3 فشار خون و نیروی انقباضی را در جهت و در حد نیفدیپین کاهش ولی ضربان قلب را برخلاف جهت نیفدیپین کاهش دادند (P<0.05). اثرات هر سه ترکیب در غلظت 10-4 مولار نسبت به غلظت 10-4 مولار نیفدیپین ضعیف تر و از نظر آماری معنی دار نیست. در نتیجه ترکیبات شماره 2 و 3 در هر دو حالت فشار خون طبیعی و فشار خون بالا در مقایسه با نیفدیپین فشار خون شریانی را حتی بیشتر (البته غیر معنی دار) کاهش دادند. اثر آنها بر dp/dt کمی کمتر از نیفدیپین بوده و با توجه به اینکه ضربان قلب را برخلاف نیفدیپین کاهش می دهند از این نظر نسبت به نیفدیپین احتمالا از ارزش درمانی بیشتری در افراد مبتلا به فشار خون بالا همراه با نارسایی عروق کرونر برخوردار می باشند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.